Wie gaat er nou in hemelsnaam vrijwillig aan een touwtje hangen? Als je even niet oplet -zekeringetje vergeten of zo- val je te pletter. Beklim je een berg met anderen en je zit aan elkaar vast, moet je maar hopen dat er niemand uitglijdt en je meesleept in een duikvlucht. Het vereist wel erg veel vertrouwen in jezelf en anderen om zoiets onzinnigs te doen.

Toch zijn er genoeg die het doen en er groot plezier aan beleven. En eigenlijk heb ik er wel bewondering voor. (Vooral mannen aan touwtjes vind ik mooi om te zien. Stoer. Maar dit terzijde en slechts letterlijk bedoeld.)

Een stoer en krachtig beeld kan ik altijd waarderen, maar het gaat om iets anders. Iemand die beroepsmatig in torens klimt voor reparatiewerk of als hobby een berg wil bedwingen, heeft lef. Hij (of zij ;)) kiest ervoor om iets te ondernemen dat lastig is en waarbij het risico op falen niet te onderschatten valt. Hij zoekt de grenzen van zijn kunnen op en houdt continu een open oog voor de omstandigheden. Als hij naast lef ook voldoende verstand heeft, dan geeft hij op wanneer de risico's te groot worden en er nog een weg terug is. En bij een succesvolle poging proeft hij de intense smaak van de overwinning. Zijn zelfvertrouwen groeit en hij zal zeker een nieuwe uitdaging zoeken. Mooi hè, jaloersmakend zelfs.

Het cliché wil namelijk dat je ook op andere manieren aan touwtjes kunt hangen. Als een marionet bijvoorbeeld. En velen voelen dat ook regelmatig zo. Het idee dat anderen aan jouw touwtjes trekken om je zoveel mogelijk te laten doen wat zij willen. En je kunt er niets aan doen. Denk je, want zo voelt dat. Uitputtend en deprimerend. Soms geef je eens een flinke ruk, met als enig gevolg dat de ander nog harder gaat trekken. Het gaat immers om controle, soms om macht. Niemand vindt het fijn om afhankelijk te zijn van een ander bij het realiseren van zijn doelen, noch de pop, noch de poppenspeler.

Je voelt hem aankomen, ik ga nu vast zeggen dat je dat touw moet doorsnijden en moet loslaten. Nope. Dat zou net zoiets zijn als een kind dat pas heeft leren fietsen en enthousiast roept: “Kijk mam, zonder handjes!” en vervolgens een rot-smak op de stoeprand maakt.

Door schade en schande wijs aan het worden, is mijn boodschap om eerst die touwtjes eens te ontwarren. Sommige zijn van levensbelang, andere niet. Via sommige ben je verbonden met anderen die essentieel zijn voor jouw welzijn, welvaren en geluk. Die moet je vooral vasthouden. En als ze ongenadig hard trekken, kun je het best wat meebewegen. De kunst is om die andere touwen daarvan te onderscheiden en te ontdekken dat je ook vastzit aan mensen en dingen waar je niets aan hebt, nu niet en nooit. Wij vinden tegenwoordig alles even belangrijk: werk, familie, vrienden, hobby's, sociaal en maatschappelijk verantwoord doen. Als we het op al die vlakken maar goed doen, dan zijn we succesvol en meten onze status af aan het aantal likes op FB. Althans, dat is een sterk aanwezige gedachte in onze huidige maatschappij. En we putten onszelf uit om aan dat ideaalbeeld te voldoen. Ik vind het namelijk maar de vraag of we onvrijwillig aan die touwtjes hangen.

Soms helpt een duwtje in de rug om je te realiseren dat je meer invloed op je omstandigheden hebt dan je denkt. Ik heb de afgelopen jaren flinke duwtjes gehad en ben daardoor selectiever geworden in wat ik doe en met wie. Niet uit verdriet, teleurstelling of wantrouwen, maar omdat ik proef dat inspanning tot een intense smaak van overwinning kan leiden wanneer je uitdagingen aangaat die je belangrijk vindt, voor jou en voor degenen met wie je nauw verbonden bent. Dat vergt moed en vertrouwen in mezelf en mijn medeklimmers, want klimmen doe ik niet alleen. Elke kleine overwinning leidt naar een volgende uitdaging. Zo onzinnig is het dus eigenlijk niet om aan een touwtje te hangen, als het maar het juiste touwtje is.

Als je dit herkent en behoefte hebt om je focus in je werk te (her)vinden, kijk dan naar de nieuwe training Impact in het werkveld - coachend betrekken van je organisatie onder Workshops of Coaching op deze site.