Ik kon mezelf vroeger verliezen in een goede, fictieve roman. Al jaren lukte me dat niet meer. Te weinig tijd, een te druk hoofd, je kunt het als smoezen zien en tegelijkertijd was het ook realiteit. Ik weet zeker dat je dit herkent als je niet al te jong bent ;). Lezen was vroeger heel normaal, een boek van pagina 1 tot het einde chronologisch uitlezen. En geloof het of niet, in de bovenbouw van het VWO hadden we in de klas zelfs discussies over de boeken die we al dan niet voor onze verplichte boekenlijst hadden gelezen (!). Ok, de bèta's niet, maar de alfa's wel. Nu gaat dat over films, kort of lang en in social circles, maakt niet uit, want in essentie gaat het om hetzelfde: een goed verhaal. En niet zomaar een goed verhaal, maar een verhaal waarmee je je kunt identificeren, jezelf in kunt herkennen. Een verhaal dat je raakt, dat je aan het denken zet. 

Het is altijd makkelijker om een fictief verhaal tot het jouwe te maken dan een echt verhaal van iemand. Omdat zo'n fictief verhaal focust op onderliggende thema's waarmee de schrijver een boodschap wil verkondigen en emoties van iemand die je kent er niet in zitten. Al naar gelang je gemoedstoestand, de fase in je leven, de vertolking in personages en vorm, raakt dat een snaar in het diepste van jezelf. Het appelleert aan thema's in je eigen leven, je fantasie mag ermee aan de gang. Dat is met een verhaal van iemand die je kent niet gewenst, je moet de ander volgen in zijn of haar realiteit. En met respect voor vele “reality-stories” die nu in de communicatie tussen organisaties en doelgroepen worden gemaakt en zeker aanslaan, een goed fictief verhaal waarmee de ontvanger zijn eigen verhaal kan maken, verliest zijn waarde nooit en doet meer dan je denkt. Waarom zijn films/series zo populair, gedramatiseerde documentaires, waarom zijn kinderboeken en fantasy-games “hot”? Een retorische vraag, wat mij betreft.

Ok, ik las dus een boek, een fictieve roman. Over een zoektocht in het leven, verlies, rouw en een glorend nieuw begin. Het gebeurt me niet snel dat ik een boek in een ruk uitlees. Vorig jaar heb ik slechts één roman gelezen, van Griet Op de Beeck, “Let op mijn woorden”, een prachtig boek. Maar zwaar en het is mij onmogelijk gebleken om die achter elkaar uit te lezen. De zachte Vlaamse taal vertelde een snoeihard verhaal dat je alleen maar in stukjes tot je kunt nemen en verwerken.De roman die ik recent las heeft deels hetzelfde thema: verlies. Maar het verhaal is meeslepend, ik kon niet ophouden, het nam me mee in de zoektocht van Christine, de hoofdpersoon, van pagina 1 tot 255 neemt ze je mee in haar verleden, heden en eerste stapjes naar een nieuw begin. Herkenbaar. En de timing is optimaal. 

In deze pandemische tijden heeft iedereen te maken met verlies en rouwverwerking. Over verlies van naasten, verlies van vrijheden, in ieder geval over verlies van menselijke nabijheid. We zoeken onze weg daarin waar het kan en -soms- waar het niet kan of zelfs mag. De onderliggende gevoelens delen we met elkaar, al dan niet uitgesproken. In dit verhaal gaat het om het verlies van een doodgeboren kind en een grote liefde. De kern van het verhaal gaat echter om twee dingen: wat gebeurt er met je als je verlies ervaart en hoe ga je ermee om? De mooie boodschap is dat je er uiteindelijk mee leert leven, er is hoop en er is daadwerkelijk een nieuw begin.

In de afgelopen ruim 10 jaar heb ik zelf veel verlies gekend. Verlies gaat niet “alleen maar” om het overlijden van mensen die je lief zijn. Verlies kan in alles zitten. Het verlies van een baan, het einde van een relatie, het verlies van je huis of je vermogen, zelfs het verlies van een kleinood dat je dierbaar is. Het ene verlies verwerk je snel, het andere kan jaren duren. Er is ook geen mathematische berekening voor hoe lang het duurt, al wordt geschreven dat het einde van een langdurige relatie door dood of scheiding drie jaar duurt. En wat het emotioneel met je doet kan alleen jijzelf voelen en voor zover mogelijk verwoorden. Iedereen beleeft en verwerkt verlies op zijn eigen manier. Het verhaal van Christine vertolkt het verhaal van ons allemaal. 

Ik werd meegesleept in het verhaal, het werd mijn verhaal, ook al was het niet 1-op-1 kloppend of vertaalbaar. Ik begon te lezen, moest stoppen omdat ik bezoek kreeg. Ging de volgende ochtend door in pyjama, vergat de tijd, vergat te eten, verkleedde me snel (want tjee, stel dat mijn gasten in het vakantiehuis zouden aankloppen ;)) en las door en door. Ik wilde weten hoe het eindigde, een pageturner op psychologisch niveau. “Wat staat mij te wachten?” Het is geen intellectuele literatuur, het is een “gewoon” verhaal, van jou en mij, in gewone taal, bijzonder beeldend geschreven, in alle eenvoud. Jouw en mijn eenvoud. Het is jouw en mijn leven beschreven. 

Het boek gaat knallend uit en het was de sublieme identificatie. Het boek bleek een dialoog met mezelf. Nee, niet eerst het einde lezen! Lees het ouderwets van begin tot eind. Dat eind, daar kreeg ik enorme energie van, dat appelleert aan mijn eigen gepassioneerde karakter. Maar ook als je gelijkmatiger van karakter bent, dan is het markerend en een hoopvol einde. 

Dit is een foto die ik maakte tijdens mijn 2e Zuid-Afrika reis in 2018. Een weg die tot nergens leek te leiden. Maar een weg, en met een sprankje hoop aan de horizon: hemelsblauwe lucht. Hoop en een nieuw begin.

Ik ken de schrijfster al zo'n 25 jaar. Ze heet Anne Teunis en haar boek heet "Retour Parijs". Het boek is haar debuut. Ik herken veel van haar in haar boek, in talloze, mooie gesprekken. Maar tijdens het lezen was de schrijfster ver weg en de hoofdpersoon dichtbij. Mijn bloglezers weten dat ik nooit iets zeg of schrijf dat ik niet meen. Dat is nu ook en zeker het geval. Dit is geen reclame, dit blog is van begin tot eind “just me”. 

Mocht je geïnteresseerd zijn in het boek, je vindt het o.a. hier.