Ik kan het hebben over Corona, want dat staat natuurlijk scherp op ons netvlies. We waren angstig en na verloop van tijd zaten we in de weerstand. Eerst deden Mark en Hugo het top, later vonden we ze niet geloofwaardig. De enige geloofwaardige persoon in al die persconferenties was Irma Sluis, doventolk. Zij wist namelijk emotie toe te voegen aan de zakelijke boodschappen van het kabinet. Haar expressieve gezicht, haar ogen, compenseerden het gebrek aan emotie. Haar gebaar voor “hamsteren” raakte direct, rechtstreeks, ons gevoel. We herkenden dat als mens, zonder dat zij daar een oordeel aan toekende. Wat soms wel doorklinkt in de woorden van onze politici. “Een mening” werd opeens “iets” van onszelf. Irma wist en weet te verbinden, reden waarom ze volgens mij zo populair is. Ze voegde namelijk emotie toe, een onbevooroordeelde emotie die ons allen raakt. 

In het afgelopen jaar heb ik mij enkele keren “bezondigd” aan stevige statements op social media. Bijzonder, dat ik "bezondigd" schrijf, overigens. Ik ben van Twitter af, want wat je daar allemaal tegenkomt is simpelweg niet mijn wereld. Ik ben zelfs een keer bedreigd. Wat?! Ik?! Wie kan ik nou kwaad doen? Mijn dochter kwam zelfs ter sprake en toen ben ik definitief afgehaakt. Byebye Twitter, never going to return. Waren mijn reacties nou zo bijzonder? Nee, zelfs genuanceerd. Maar juist de nuance bleek iets wakker te maken, bleek uit mijn reacties op reacties, ook op een prikkelende post op LinkedIn over de opvang van vluchtelingen en mijn afschuw over de reactie van de Harskampers. Nuances zijn het verlies van de afgelopen 2 jaar. 

“Schuld en boete” raakt aan ons calvinisme. Er is een overheersende macht die bepaalt wat goed en fout is, of dat nou religieus is of niet. Er is in de ogen van menigeen dus een harde grens tussen goed en fout. In de afgelopen jaren is die grens echter niet meer gewaardeerd op gemeenschappelijke gronden, in het belang van ons allen, met nuances, begrip voor andere belevingen, maar in het extreme gebaseerd op individualisme. Ik ben in die filosofie opgegroeid en herken me daar natuurlijk ook in. Maar ik vind het momenteel te ver gaan. Elke mening telt. Ik kan daar in principe in meegaan, tot die mening nergens meer op gebaseerd is (lees: feiten) en het opeens tot persoonlijke aanvallen leidt en nergens meer raakt aan ons collectief. 

Wij kunnen niet leven zonder de ander, we zijn niets zonder het collectief. Ga maar eens in een hutje op de hei zitten, in je eentje, en ervaar wat het met je doet. Ik heb het eens -letterlijk- gedaan en ik werd er niet blij van. 

Ieder heeft een mening en dat is goed, je mag allemaal gehoord worden. Op dit moment lijkt echter “iedereen” te vinden dat zijn of haar mening “de waarheid” is en moet prevaleren, “het gelijk” is aan ieders kant. Er is geen gelijk en tegelijkertijd heeft iedereen gelijk. Jouw beleving is waarheid. Maar besef dat de waarheid geen wetenschap is, dat die gekleurd is door jouw bril, dat er vele waarheden naast elkaar bestaan. Ik “moet” jouw waarheid niet volgen en respecteer alsjeblieft mijn eigen beleving van de waarheid, met al mijn tekortkomingen, en spreek me erop aan.

Ik zal “mijn waarheid” nooit aan een ander opdringen, ik wil graag in gesprek, ik hoor graag je mening en ga de discussie aan. Discussie, debat, het onderzoeken van een vraagstuk, het vanuit verschillende perspectieven benaderen van dat vraagstuk, daar zit de basis van onze democratie en onze vrijheid van meningsuiting. 

De hoop die ik put zit in mijn gesprekken met allerlei mensen uit mijn netwerk, jong of oud, verschillende achtergronden en werk, zakelijk en privé, maakt niet uit. Ik merk gelukkig dat de ruimte om met elkaar te debatteren er nog steeds is. Ook al word je het niet eens, er is altijd een mogelijkheid om “to agree to disagree” en als het daarop aankomt, dan is dat ook helemaal prima. 

Heb je toch dat gesprek gehad, van mens tot mens.