Je hebt talenten, kennis en ervaring en doet het goed. Toch bekruipt je het gevoel dat je niet wilt wat je doet. Je komt moe thuis, je energie lekt weg. Soms staat het huilen je nader dan het lachen. Tijd om pas op de plaats te maken en iets anders te gaan doen. Ter reflectie deze zomer.  

@MarkRutte, @SigridKaag, @WopkeHoekstra en nog vele anderen op dit moment in de politiek. Wat Mark betreft weet ik het niet, maar de anderen hebben al veel eerder voor deze kabinetsval hun twijfels aangegeven over het continueren van wat ze doen. Heel persoonlijk ook. En ik voel met ze mee, mede uit eigen ervaring.

Soms neem je desgevraagd een positie in die je op zich prima kunt vervullen, maar waar in het uitoefenen van je functie uiteindelijk blijkt dat je er simpelweg niet gelukkig van wordt. Om allerlei redenen. En elke reden is plausibel. Ik ga geen politieke analyses en meningen verkondigen. Ik kijk naar de mensen die nu in lastige posities zitten. Dit zijn BN'ers, maar ik ken vele leidinggevenden in prominente posities die vergelijkbare ervaringen hebben (gehad). En zoals ik zei, ik ook. 

Na ongeveer 22 jaar leidinggevende te zijn geweest, in heel verschillende functies, tot en met een directeurspositie aan toe, in dezelfde, mooie organisatie, bereikte ik “mijn uiterste houdbaarheidsdatum”. Ik kreeg de mededeling dat ik vervangen zou worden en had weinig keuze binnen de organisatie om iets anders te gaan doen dat bij mij zou passen. Ik besloot weg te gaan. Had ik eigenlijk al besloten, maar dit zette de vaart erin. 

Ik ging, met opgeheven hoofd en wat daarna gebeurde heeft me alleen maar gelukkiger gemaakt. Want: ik besloot zelf, ook al werd ik door de economische crisis later 2x ontslagen. Het was steeds met een 8 op mijn rapport en ik zette zelf, vanuit eigen overtuiging, een volgende stap. Ook al heb ik met die 7 functies binnen dezelfde organisatie ook eigen keuzes gemaakt, die werden terugkijkend toch ook wel mede voor mij gemaakt. In positieve zin, ik had engelbewaarders van mijn loopbaan daar en ik ben ze dankbaar, nog elke dag. Wat heb ik veel geleerd! Maar WAT ik heb geleerd, bleek pas echt toen ik in andere organisaties terecht kwam en tot en met vandaag, voor vele verschillende organisaties mijn kennis en kunde mag inzetten. 

Ik herinner me een belangrijk gesprek met een toenmalig bestuurder. We hadden een enorme clash gehad, nu zou dat grensoverschrijdend heten, maar toen losten we dat samen gewoon op (sorry huidige normen, dat kon en kan dus ook ;)). Ze zei tegen me: “Monique, je bent een ontzettend goede manager, je zou een groep van 200 mensen met gemak kunnen aansturen.” Ik nipte van mijn Chardonnay, zweeg even en zei: “Misschien kan ik dat, maar dat is niet wat ik wil.” En dat was voor mij: punt. En ik ging iets anders doen. 

Die ervaring heeft me teruggebracht naar mijn drijfveren. Ik wil graag samen met anderen werken aan een gezamenlijk resultaat. Ik wil bijdragen, randvoorwaarden scheppen voor de zelfstandigheid en ontwikkeling van anderen, ik wil dat zij “shinen” in wat ze kunnen, mezelf eigenlijk uiteindelijk overbodig maken. Je kunt het zelf! Een managementteam tussen mij en de medewerkers vond ik uitdagend in lerende zin, maar niet bevredigend. Ik kreeg uiteindelijk alleen de shit die de managers niet aankonden op mijn bureau (no offense). Ik wilde ook die talentjes zien en helpen, direct de positieve resultaten zien. Zoals ik deed en zag toen ik als docent Portugees begon. Ga jij maar shinen, ik word al blij van elke bijdrage die ik daaraan kan leveren.

In mijn huidige praktijk geldt die drijfveer nog steeds. En dat is waarom ik dit werk nog steeds doe en kan doen. Ook al lijken vragen en opdrachten soms op elkaar, de context is steeds anders en de mensen doen ertoe. En daarmee treed ik steeds opnieuw in een nieuwe situatie, en leer zelf. 

“De derde levensfase”, waarin mensen ouder, wijzer en ervarener zijn, brengt vaak voort dat mensen hun kennis en ervaring door willen geven aan een nieuwe generatie. Mooi hoor. Maar ook al hoor ik bij die generatie (en “pas” 58), ik ben nog altijd nieuwsgierig. Nieuwsgierig naar andermans context, nieuwsgierig naar alle mogelijkheden die er hier, nu en voor de toekomst zijn. Geef me een rotschop als ik niet meer nieuwsgierig ben, dan hou ik er meteen mee op! 

Tot slot. Jaren na de clash met de bestuurder en ons beider vertrek bij onze organisatie ging ik bij haar thuis op de koffie. Ze had taartjes gekocht en schonk me koffie in mooie, ouderwetse kopjes. Ze moest die middag een speech houden voor een overleden, lieve vriend. Ze bleek een mens, niet een bestuurder. En daarom begrijp ik waarom nu sommige “gedoodverfde” kandidaten voor politiek leiderschap gewoon niet willen.