Jaren geleden was ik directeur van een coaching- en opleidingsorganisatie. Ik heb het daar naar mijn zin gehad door de mensen waarmee ik te maken had, van coaches tot cliënten en natuurlijk mijn dedicated ondersteunend team. We gingen allemaal voor een beter leefbaar leven van mensen. De centrale vraag van vrijwel elke cliënt was: “wat wil ik?” Mooie vraag voor het nieuwe jaar.
Vele coaches heb ik aan tafel gehad. Ze vertelden me over hun leven, hun praktijk en wijdden mij in in hun vak. Ik kreeg veel theorie mee, las boeken, schoof aan waar kon en leerde elke dag. Ik leerde van mijn ondersteunende team over de telefoontjes die binnenkwamen en die niet alleen over administratieve zaken gingen. Zij moesten ook dealen met emotionele mensen die vooral een luisterend oor nodig hadden. Toen het bedrijf in 2010 sneuvelde in de na-bankcrisis, voelde ik vooral spijt en melancholie. Bedrijfsmatig begreep ik het allemaal, maar al die coaches en cliënten moesten een andere mogelijkheid vinden om elkaar te vinden. En mijn ondersteunende team moest een omgeving vinden waarin ze niet alleen administratief bezig waren, best lastig, maar vooral gelukt, gelukkig.
We organiseerden geregeld bijeenkomsten voor onze (onafhankelijke) coaches. We gaven ruimte aan nieuwe talenten die op ons pad kwamen. Daar zat een jonge vrouw bij, van wie ik de naam helaas vergeten ben. Zij had een super simpele oefening die in haar praktijk succesvol bleek en we vroegen haar om die oefening met onze coaches te doen. Niks wetenschappelijks, het bleek wel iets los te maken bij mensen. De oefening heette: “Wat wil ik?”.
De oefening: je staat met 2 mensen tegenover elkaar. De ene persoon stelt herhaaldelijk dezelfde vraag: “Wat wil je?”. De ander antwoordt met 1 woord dat spontaan opkomt. De vraag wordt herhaald, de ander antwoordt weer en zo gaat dat gedurende 1 of 2 minuten door. Voorbeelden van antwoorden: “rust”, vrijheid”, “liefde”, zekerheid”, “gezondheid”, “nieuwe baan”, “zijn wie ik ben”, “emigreren naar een klimaatneutraal land”, whatever. Tip: doe je ogen dicht tijdens het beantwoorden, helpt om naar binnen te keren, want dat is wat je doet.
Ik deed mee en ervaarde dat je na een paar minuten in een soort mantra belandt. Niets zweverigs, je wordt gedwongen om in 1 woord intuïtief tot de kern te komen en je antwoorden kunnen in die paar minuten variëren. Maar aan het eind van de oefening blijk je steeds weer hetzelfde woord te noemen. En daar moet je wellicht eens goede aandacht aan besteden.
Sommige deelnemende coaches vonden het niks en stoorden zich aan het belletje dat de begeleidende coach liet horen om de oefening af te ronden. Juist omdat ik meedeed, dacht ik: “dan heb je je niet helemaal opengesteld.” Dat is niet erg, maar is natuurlijk wel een voorwaarde. Maakt niet uit, het werkt niet bij iedereen.
In de afgelopen jaren heb ik veel persoonlijke vragen gehad en vond ik het moeilijk om mijn koers te bepalen. Ik moest regelmatig terugdenken aan deze oefening en heb het verschillende keren in mijn eentje gedaan, in gedachten. Wat wil ik? Een vraag die slechts weinigen van ons makkelijk beantwoorden.
Op dit moment, en eigenlijk was dat steeds mijn antwoord: ik wil rust in mijn kop en genieten van de contacten die ik heb of nieuw aanga. Het eerste is moeilijker dan het tweede, maar ik stuur erop.
Ik wens iedereen een reflectief jaar. Of het nou om jezelf gaat, persoonlijk, privé, en/of maatschappelijk, professioneel, je kunt deze vraag altijd aan jezelf stellen. Met of zonder hulp van iemand die jou in een paar minuten alsmaar dezelfde, irritante vraag stelt.
We zien elkaar dit jaar!